Overblijvende ossentong - Pentaglottis sempervirens.
Hier in de Westmeers tegen een gevel.
Deze plant komt oorspronkelijk uit Zuidwest-Europa en Klein-Azië.
Het is meer een bosplant met een compacte rozet van bladeren, bloeit met kleine gentiaanblauwe bloempjes met een wit hart. Vanwege de blauwe bloempjes denkt men wel eens dat het een variëteit vergeet-mij-nietje is, maar dat is dus niet het geval.
 |
| Overblijvende ossentong - Pentaglottis sempervirens. |
Je kan Overblijvende ossentong ook in je tuin aanplanten, maar denk eraan dat hij zich sterk uitzaait en je raakt ‘m wellicht nooit meer kwijt. Het best van al doet hij het in de zon of in halfschaduw, waar hij al vanaf half april bloeit.
De planten zijn makkelijk te herkennen als je er oog voor hebt, vanwege de witte stippen op het blad. Die stippen zijn overigens niet altijd even duidelijk.
De geslachtsnaam ‘Pentaglottis’ komt van ‘penta’ is vijf en ‘glottis’ is tong. Met vijf schubben in tongvorm op de bloemkroon. De soortaanduiding ‘sempervirens’ betekent altijd groen.
De Nederlandse naam ‘ossentong’ heeft betrekking op de ruwheid van het blad, dat als een ossentong aanvoelt.
Een bijzonderheid van de plant is dat de vruchten een mierenbroodje bezitten. Dit is een aanhangsel aan de zaden, waarop mieren verzot zijn en daarom met de zaden gaan slepen en zodoende voor de verspreiding ervan zorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten